Πολλές φορές, οι δυσκολίες των ανθρώπων παρουσιάζονται ως προβλήματα σχέσεων. Άλλες φορές πάλι, το πρόβλημα καθ’ αυτό είναι η δυσκολία των δύο ενηλίκων ή της οικογένειας ολόκληρης να διαχειριστούν κάποιο συγκεκριμένο – δεδομένο της εξωτερικής πραγματικότητας. Τότε, το καταλληλότερο πλαίσιο για  τη θεραπευτική παρέμβαση είναι το ζευγάρι (γονέων ή μη) ή η οικογένεια-ως-όλον.

Η ψυχαναλυτική θεραπεία ζεύγους – οικογένειας αποσκοπεί στην ανάδειξη των ασυνείδητα επαναλαμβανόμενων μοτίβων, πράξεων, συμπεριφορών, συναισθημάτων και σχέσεων που συνδέονται με το πρόσφατο ή το απώτερο παρελθόν.

Η συνειδητοποίηση αυτών των ασυνείδητων διεργασιών επιτρέπει στους ανθρώπους να απελευθερωθούν από την επανάληψη, να επιλέξουν ενεργητικά και συνειδητά το παρόν τους και να σχεδιάσουν τις μελλοντικές τους προσπάθειες.

Το κυριότερο χαρακτηριστικό της θεραπείας ζεύγους – οικογένειας είναι, ταυτόχρονα, η μεγαλύτερη δυσκολία και το μεγαλύτερο πλεονέκτημά της: οι άνθρωποι έρχονται σε αυτή επειδή συγκρούονται, ή, τουλάχιστον, δε συνεννοούνται.

Αυτό όμως συμβαίνει επειδή καθένας τους, ασυνείδητα, αμύνεται της μέχρι τότε θέσης-στάσης-τρόπου του και των αντίστοιχων θέσεων και τρόπων του άλλου. Έτσι, η διαπροσωπική σύγκρουση «εμφανίζεται», αργά ή γρήγορα, μέσα στην ίδια τη  θεραπευτική συνάντηση και συνεπώς μπορεί να γίνει έτσι καλύτερα αντιληπτή.

Τότε, η επίλυσή της σηματοδοτεί, αφενός τον σχεδιασμό της καταλληλότερης πορείας αυτής της σχέσης, και αφετέρου την προσωπική βελτίωση καθενός μέλους ξεχωριστά, την υπέρβασή του και την επίτευξη ακόμα ωριμότερου τρόπου διαχείρισης της πραγματικότητας.