Η ψυχοθεραπεία αποτελεί, μαζί με τη φαρμακοθεραπεία, την κυριότερη μορφή θεραπευτικής παρέμβασης στις περισσότερες διαταραχές της ψυχικής υγείας τόσο των παιδιών και των εφήβων όσο και των ενηλίκων.

Ο χώρος της ψυχοθεραπείας περιλαμβάνει στην ουσία πολλές και διαφορετικές μεταξύ τους «σχολές», οι οποίες έχουν προκύψει ως αποτέλεσμα των αντίστοιχων πολλών και διαφορετικών θεωρητικών προσεγγίσεων του ψυχισμού, του ψυχικού οργάνου και των εσωτερικών μηχανισμών του συναισθήματος και της συμπεριφοράς του ανθρώπου. Αποτέλεσμα αυτού είναι και η δυσκολία διατύπωσης ενός γενικού ορισμού που θα ισχύει για όλες αυτές τις σχολές και τις συνακόλουθές τους τεχνικές.

Παρότι στην σχετική βιβλιογραφία αναφέρεται μεγάλος αριθμός διαφορετικών σχολών ψυχοθεραπείας, οι πιο γνωστές και πιο ευρέως εφαρμοζόμενες είναι:

• Ψυχανάλυση – Ψυχαναλυτική Ψυχοθεραπεία,

• Γνωσιακή – Συμπεριφορική (Cognitive Behavioral Therapy– CBT),

• Ανθρωποκεντρική (Client-centered),

• Εικαστική Ψυχοθεραπεία κ.α.

Ανάλογα δε με τον αριθμό των θεραπευομένων, διακρίνονται σε

(α) ατομική,

(β) ομαδική,

(γ) ζεύγους, ή και

(δ) οικογένειας.

O θεραπευτής ή η θεραπεύτρια πρέπει να έχει εκπαιδευτεί εξειδικευμένα στην ψυχοθεραπεία του ενός ή του άλλου τύπου. Η άσκηση κάθε μορφής ψυχοθεραπείας προϋποθέτει την κατάλληλη και αναγνωρισμένη εκπαίδευση του θεραπευτή, συνήθως επιπλέον των πανεπιστημιακών του σπουδών και τίτλων.

Δυστυχώς, στη χώρα μας δεν έχει επιτευχθεί ακόμα η απαραίτητη συμφωνία των διάφορων επιστημονικών φορέων και του κράτους, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει επίσημη θεσμοθετημένη αναγνώριση της ιδιότητας του ψυχοθεραπευτή.

Συνεπώς, η μόνη εξασφάλιση των θεραπευομένων μπορεί να είναι η προσωπική αναγνώριση καθενός θεραπευτή από τους αρμόδιους πανευρωπαϊκούς ή παγκόσμιους οργανισμούς, καθώς επίσης και η αναγνώριση του οργανισμού στον οποίο εκείνος έχει εκπαιδευτεί.